NOVIDADES

NOVIDADES
Consulta neste Padlet as novidades da nosa biblioteca.

mércores, 30 de novembro de 2016

E TI, QUE PINTAS? ÁFRICA


Neste video, disfrutaredes vendo como un grupo de artistas africanos van pintando nun muro entre todos, e aos poucos, rematan o mural que anunciou, no ano 2014, A Bienal de Arte de Kampala.





martes, 29 de novembro de 2016

SABEDES QUE ...

AS AVES SON ANIMAIS CON CARACTERÍSTICAS MOI ESPECIAIS?

Neste video podedes aprender moito sobre elas:









luns, 28 de novembro de 2016

RECOMENDACIÓN LITERARIA DOS MARTES

O libro de hoxe é : " A gran viaxe da familia Busquet".


Mirade que pasada de libro! Ides a aprender moito viaxando con esta familia.


Resultado de imagen de el gran viaje de la familia busquets


XA SABEDES, VIDE CORRENDO A BUSCALO. ESTA NA SECCIÓN DE NOVIDADES:

Resultado de imagen de EMOTICON CORRIENDO CON UN LIBRO

domingo, 27 de novembro de 2016

APADRIÑANDO LECTOR@S

O martes empezamos a apradiñar lector@s na nosa biblioteca. Foi para todos unha experiencia fermosa, e por iso, estamos dispostos a seguir todos os martes disfrutando de contar e escoitar contos.








MOITÍSIMAS GRAZAS! TEDES MOITO CONTO E SODES MARABILLOS@S!!!

CONTOS CURTOS

O Conto Curto de hoxe titúlase " A vida fácil". Vai ser interesante a vosa opinión.


xoves, 24 de novembro de 2016

AS NOSAS LETRAS E OUTRAS NOTICIAS.

O pasado 7 de novembro, perdemos a un dos cantantes e poeta máis coñecido e querido por moitas xeracións, Leonard Cohen.


Resultado de imagen de LEONARD COHEN

Un dos poetas máis queridos por Leonard Cohen, foi o español Federico García Lorca.

Concedéronlle no ano 2011 o Premio Príncipe de Asturias das Letras, O seu discurso ao recibir o premio foi, quizá, un dos mais fermosos e humildes que poideron escoitarse nestes premios. Aqui tedes este texto verdadeiramente emocionante.
Poderedes lelo e escoitalo no video, pois tiña unha voz moi fermosa.



Majestad,
Altezas,
Excelentísimas e Ilustrísimas autoridades,
Miembros del Jurado,
Distinguidos premiados,
Señoras y señores,
Es un gran honor estar aquí ante ustedes esta noche. Quizás, como el gran maestro Riccardo Muti, no estoy acostumbrado a estar ante un público sin orquesta tras de mí, pero lo haré lo mejor que pueda como artista en solitario hoy.
Anoche me quedé en vela, pensando qué podía decir aquí, en esta asamblea de distinguidas personas. Y después de comerme todas las chocolatinas, todos los cacahuetes del minibar, garabateé unas pocas palabras. No creo que tenga que hacer referencia a ellas. Obviamente, estoy muy emocionado por ser reconocido por la Fundación. Pero he venido aquí esta noche para expresar otra dimensión de mi gratitud; creo que puedo hacerlo en tres o cuatro minutos y voy a intentarlo.
Cuando estaba haciendo el equipaje en Los Ángeles, tenía cierta sensación de inquietud porque siempre he sentido cierta ambigüedad sobre un premio a la poesía. La poesía viene de un lugar que nadie controla, que nadie conquista. Así que me siento como un charlatán al aceptar un premio por una actividad que yo no controlo. Es decir, si supiera de dónde vienen las buenas canciones, me iría allí más a menudo.

Mientras hacía el equipaje, cogí mi guitarra. Tengo una guitarra Conde que está hecha en el gran taller de la calle Gravina, 7, en España. Es un instrumento que adquirí hace más de 40 años. La saqué de la caja, la alcé, y era como si estuviera llena de helio, era muy ligera. Y me la acerqué a la cara, miré de cerca el rosetón, tan bellamente diseñado, y aspiré la fragancia de la madera viva. Ya saben que la madera nunca llega a morir. Y olí la fragancia del cedro, tan fresco como si fuera el primer día, cuando la compré. Y una voz parecía decirme: «Eres un hombre viejo y no has dado las gracias, no has devuelto tu gratitud a la tierra de donde surgió esta fragancia». Así que vengo hoy, aquí, esta noche, a agradecer a la tierra y al alma de este pueblo que me ha dado tanto. Porque sé que un hombre no es un carnet de identidad y un país no es solo la calificación de su deuda.
Ustedes saben de mi profunda conexión y confraternización con el poeta Federico García Lorca. Puedo decir que cuando era joven, un adolescente, y buscaba una voz en mí, estudié a los poetas ingleses y conocí bien su obra y copié sus estilos, pero no encontraba mi voz. Solamente cuando leí, aunque traducidas, las obras de Federico García Lorca, comprendí que tenía una voz. No es que haya copiado su voz, yo no me atrevería a hacer eso. Pero me dio permiso para encontrar una voz, para ubicar una voz, es decir, para ubicar el yo, un yo que no está del todo terminado, que lucha por su propia existencia.Y conforme me iba haciendo mayor comprendí que con esa voz venían enseñanzas. ¿Qué enseñanzas eran esas? Nunca lamentarnos gratuitamente. Y si uno quiere expresar la grande e inevitable derrota que nos espera a todos, tiene que hacerlo dentro de los límites estrictos de la dignidad y de la belleza.
Y entonces ya tenía una voz, pero no tenía el instrumento para expresarla, no tenía una canción.
Y ahora voy a contarles muy brevemente la historia de cómo conseguí mi canción.
Porque era un guitarrista mediocre, aporreaba la guitarra, solo sabía unos cuantos acordes. Me sentaba con mis amigos, mis colegas, bebiendo y cantando canciones, pero en mil años nunca me vi a mí mismo como músico o como cantante.
Pero un día, a principios de los 60, estaba de visita en casa de mi madre en Montreal. Su casa está junto a un parque y en el parque hay una pista de tenis y allí va mucha gente a ver a los jóvenes tenistas disfrutar de su deporte. Fui a ese parque, que conocía de mi infancia, y había un joven tocando la guitarra. Tocaba una guitarra flamenca y estaba rodeado de dos o tres chicas y chicos que le escuchaban. Y me encantó cómo tocaba. Había algo en su manera de tocar que me cautivó. Yo quería tocar así y sabía que nunca sería capaz.
Así que me senté allí un rato con los que le escuchaban y cuando se hizo un silencio, un silencio apropiado, le pregunté si me daría clases de guitarra. Era un joven de España, y solo podíamos entendernos en un poquito de francés, él no hablaba inglés. Y accedió a darme clases de guitarra. Le señalé la casa de mi madre, que se veía desde las pistas de tenis, quedamos y establecimos el precio de las clases.
Vino a casa de mi madre al día siguiente y dijo: «Déjame oírte tocar algo». Yo intenté tocar algo, y él dijo: «No tienes ni idea de cómo tocar, ¿verdad?». Yo le dije: «No, la verdad es que no sé tocar». «En primer lugar déjame que afine la guitarra, porque está desafinada», dijo él. Cogió la guitarra y la afinó. Y dijo: «No es una mala guitarra». No era la Conde, pero no era una guitarra mala. Me la devolvió y dijo: «Toca ahora». No pude tocar mejor, la verdad.
Me dijo: «Deja que te enseñe algunos acordes». Y cogió la guitarra y produjo un sonido con aquella guitarra que yo jamás había oído. Y tocó una secuencia de acordes en trémolo, y dijo: «Ahora hazlo tú». Yo respondí: «No hay duda alguna de que no sé hacerlo». Y él dijo: «Déjame que ponga tus dedos en los trastes», y lo hizo «y ahora toca», volvió a decir. Fue un desastre. «Volveré mañana», me dijo.
Volvió al día siguiente, me puso las manos en la guitarra, la colocó en mi regazo, de manera adecuada, y empecé otra vez con esos seis acordes –una progresión de seis acordes en la que se basan muchas canciones flamencas–. Lo hice un poco mejor ese día. Al tercer día la cosa, de alguna, manera mejoró. Yo ya sabía los acordes. Y sabía que aunque no podía coordinar los dedos para producir el trémolo correcto, conocía los acordes, los sabía muy, muy bien.
Al día siguiente no vino, él no vino. Yo tenía el número de la pensión en la que se hospedaba en Montreal. Llamé por teléfono para ver por qué no había venido a la cita y me dijeron que se había quitado la vida, que se había suicidado.
Yo no sabía nada de aquel hombre. No sabía de qué parte de España procedía. Desconocía porqué había venido a Montreal, porqué se quedó allí. No sabía porqué estaba en aquella pista de tenis. No tenía ni idea de porqué se había quitado la vida. Estaba muy triste, evidentemente.
Pero ahora desvelo algo que nunca había contado en público. Esos seis acordes, esa pauta de sonido de la guitarra han sido la base de todas mis canciones y de toda mi música. Y ahora podrán comenzar a entender las dimensiones de mi gratitud a este país.
Todo lo que han encontrado de bueno en mi trabajo, en mi obra, viene de este lugar. Todo lo que ustedes han encontrado de bueno en mis canciones y en mi poesía está inspirado por esta tierra.
Y, por tanto, les agradezco enormemente esta cálida hospitalidad que han mostrado a mi obra, porque es realmente suya, y ustedes me han permitido añadir mi firma al final de la página.

Muchas gracias, señoras y señores.


Aquí o tedes subtitulado en español:


E agora, non pode faltar unha canción dun poema de Lorca:



E TI, QUE PINTAS? ÁFRICA.

Hoxe imos  coñecer a un artista africano moi peculiar, xa que traballa con materiais de refugallo.


RECICLA CON "EL ANATSUI"




Este escultor está en contra das políticas de reciclaxe actuais de moitos países de África, que non tratan debidamente os residuos por exemplo os tapóns metálicos de botellas, e é por iso que, a modo de protesta, traballa sempre con estes materiais desechables.

.Queredes ver algunhas das obras do Anatsui?




Na creación das súas obras o artista fai homenaxe á a vestimenta que el utilizaba durante a súa infancia en África, creada a partir de retales de roupa. Á súa vez, con estas divisións ou cambios de tonalidade presentes nos seus murais de tapóns, El Anatsui simboliza e critica a división e conflitos existentes entre os diferentes pobos africanos.

El Anatsui creando la instalación para su obra con tapones reciclados DIY









E AGORA UN VIDEO NO PODEREDES  VER O SEU ESTUDIO E COMO VAN MONTANDO ISTES FERMOSOS MURIAIS ( AÍNDA QUE ESTÁ EN INGLES, PODEDES ENTENDER MOITO DO QUE CONTA, E EN CALQUERA CASO, XA SABEDES, UNHA IMAXE ...




martes, 22 de novembro de 2016

SABEDES QUE ...

NO CONTINENTE AFRICANO HAI UN PINGÜIN CHAMADO, "PINGÜIN DO CABO"?

Resultado de imagen de PINGÜINO DEL CABO


Resultado de imagen de PINGÜINO DEL CABO




 A QUE É GRACIOSO? IMOS A COÑECER ALGO MÁIS SOBRE EL:

O pingüín do Cabo, chamado tamén pingüín de Jakass, mide uns sesenta centímetros de longo total. Adáptase tamén a climas tépedos, polo tanto vive en zonas que non son excesivamente frías; aniña na parte meridional de África e ás veces ata en Natal e Angola. É o que comunmente se exhibe nos xardíns zoolóxicos do mundo.

Tamén é o máis común nas peliculas de animación:

Resultado de imagen de PINGÜINO DEL CABO




Todo o torpes que parecen os pingüíns camiñando, deixan de selo cando están no mar. Alí vólvense veloces como un corredor de fondo e áxiles coma se fosen soldados dunha guerra que non poden perder. O inimigo de sempre espéralles dentro da auga, aínda que nos últimos séculos o ser humano ocupou ese podio facendo que a poboación de pingüín africano mingüe de tal maneira que só quedan na actualidade ao redor de 50.000 exemplares (catro veces menos que no ano 2000 e un 99% menos que a principios do século XX).

Pingüinos africanos en Stony Point (Betty`s Bay, Sudáfrica)


E aqui tedes un viedo dun afeccionado, e os pingüins en movemento:


luns, 21 de novembro de 2016

RECOMENDACIÓN LITERARIA DOS MARTES

Xa temos na nosa biblioteca o último libro de Diario de Greg,
 ¡ A por todas!
A presión lle pode a Greg Jeffley. A súa nai cre que os videoxogos disminues a súa capacidade intelectual. Será certo?

Resultado de imagen de diario de greg 11

domingo, 20 de novembro de 2016

CONTOS CURTOS

O Conto Curto de hoxe titúlase," Compañeiros de xogo". 
Ao mellor nunca hai que deixar de ser un pouco nenos!




venres, 18 de novembro de 2016

AS NOSAS LETRAS E OUTRAS NOTICIAS

Silencio, estamos educando

Niño con el dedo en la boca, símbolo de pedir silencio.

Esta semana o colexio A Llacuna do Poblenou en Barcelona decidiu cambiar a actividade das súas clases para dedicar un espazo ao silencio. A idea xurdiu hai un ano, pensaron en realizar algúns exercicios cos máis pequenos e un grupo reducido de alumnos, pero finalmente converteuse é unha semana completa destinada á ausencia de son.
"Fáltanos silencio a todos e en especial aos nenos" explicou Jordi Canalles, director da escola A Llacuna do Poblenou. A proposta que está estes días sobre a mesa dos alumnos tradúcese en actividades relacionadas coa arte. Con esta iniciativa queren ensalzar o silencio porque "é moi importante para escoitar e para saber o que facemos e por que o facemos".
Canalles explicou que os alumnos da escola "están moi dispostos e parécelles moi interesante e están participativos". Supón un ensino máis nas súas vidas que lles pode axudar no seu día a día. O director da escola quixo resaltar a importancia dos 'silencios bos', os que nos axudan a tomar decisións ou relaxarnos. "Hai silencios malos que coartan, que non deixan ser un mesmo e estes non nos interesan".

Talleres en silencio


Ao longo da semana os nenos da escola poderán realizar diferentes actividades coas que valorar máis a ausencia de sons. Na escola A Llacuna do Poblenou decidiron realizar cada día diversos talleres relacionados coa arte. O luns está dedicado á imaxe, e por tanto destináronse 6 aulas á cor, a luz e a paisaxe. O martes os máis pequenos poderán relacionar sons con silencio, desde esculturas sonoras ata descubrir os sons que esconde unha cova en silencio. O mércores dedícanllo ao movemento, con talleres de danza e ioga. E para o xoves organizan unha saída da escola coa que os nenos poidan atopar o silencio na rúa.

E vos, que pensades do silencio?

mércores, 16 de novembro de 2016

E TI, QUE PINTAS? ÁFRICA

A nosa artista de hoxe chámase Wangechi Mutu, naceu en Nairobi, Kenia. Vive e traballa en Brooklyn, Nova York. É orixinaria da tribo Kikuyu
É unha artista africana moi actual e cun estilo moi peculiar.
Esta é Wangechi:






E estas son as súas peculiares e fermosas pinturas:






Fermosas e diferentes, non si?

martes, 15 de novembro de 2016

SABEDES QUE ...

HOXE HOUBO UNHA LÚA MOI ESPECIAL?

Imos deixar por un mércores os páxaros, xa que paga a pena que vexades esta fotografía da lúa que poidemos observar onte. Unha lúa moi fermosa que só podemos ver cada 70 anos.

Mirade que fermosa:






Esta fotografía sacouna un amigo fotógrafo que vive preto de A Coruña, en Arteixo.

E, por que é tan especial esta lúa?

As órbitas dos astros non son circulares senón elípticas. A Lúa, na súa viaxe ao redor da Terra, ten un máximo achegamento de 356.500 km (perigeo) e un máximo afastamento de 406.000 km (apoxeo). E a Terra, na súa viaxe ao redor do Sol, achégase un máximo de 147 millóns de quilómetros e afástase un máximo de 152. Reunamos coincidencias e consideremos a situación na que o perigeo alcánzase moi preto do momento no que se aliñan o Sol, a Lúa e a Terra.

A diferenza foi este luns de apenas dúas horas, polo que a Lúa chea viuse un 14% máis grande e ata un 30% máis brillante do habitual. Ademais, nese instante a Lúa estará a 147.985.477 km do Sol, é dicir, moi preto tamén do seu máximo achegamento á estrela.