SABEDES QUE...

OS VAGALUMES SON SORPRENDENTES NA OSCURIDADE?

Si vives nalgunha zona con espazos verdes e amplos, seguramente viches vagalumes no verán, e máis que nada na noite, cando podemos apreciar a súa luz que se acende. Sen dúbida, velos voando como lámpadas pequenas é un espectáculo que a natureza nos agasalla. Se queres coñecelos máis lé estas curiosidades sobre os vagalumes que che farán admiralos aínda máis:

Aseméllanse aos escaravellos

Os vagalumes adoitan asociarse máis ás moscas, e por iso en inglés chámanse firefly (fire é lume e fly é mosca). Pero en realidade parécense moito máis a un escaravello, e mesmo teñen ás duras como todos os insectos deste tipo.

Son bioluminiscentes

Teñen esa luz debido a unha reacción química que ocorre cando o osíxeno mestúrase cun compoñente chamado luciferina.

Os machos buscan parella

Cando vemos o despregamento das súas fermosas luces, xeralmente é que os machos están a buscar parella. Mentres tanto as femias sentan a esperar e utilizan as súas luces cando ven a un macho que lles gusta.

 Coreografía de luces simultáneas

Nalgúns sitios, os vagalumes sincronízanse para brilar e apagarse ao mesmo tempo, nun intento de atraer ás femias. Lamentablemente este fenómeno non se dá en todos lados, senón soamente no sur de Asia e en Tennessee, Estados Unidos. O espectáculo volveuse un evento turístico ao que acoden miles de persoas por ano.

 Os vagalumes poden ser venenosos

Non recomendamos comer vagalumes, porque ao verse atacados comezan un proceso que se chama sangrado reflexo onde liberan unha sustancia química de sabor amargo. Este compoñente é mortal para pequenos vertebrados como lagartixas e paxaros, e aínda que non son mortais para os humanos, si trae consecuencias graves. Entre quen de maneira involuntaria probárono dise que adormenta os beizos e non permite a respiración.

MAIS QUE FERMOSOS SON!!!

E AQUÍ TEDES UN CONTO TITULADO:

"O VAGALUME QUE NO QUERÍA VOAR"

(Adaptación dun conto popular tailandés"

Hai moitos, moitísimos anos, un bosque de Tailandia iluminábase cada noite grazas á luz dos vagalumes. Os animais formaban un enorme grupo que vivía en comunidade dentro dos buracos que había na cortiza dunha árbore milenaria.


Cando desaparecía o cálido sol de verán e un manto escuro cubríao todo, os vagalumes, moi xuntos, saían a bailar. Os seus corpos titilaban como pequenas estrelas resplandecientes. Centos de lucecitas iluminaban a noite, creando un espectáculo visual que emocionaba ao resto dos animais.
Todos os vagalumes gozaban dese ritual nocturno excepto unha, que nunca quería saír a voar coas demais. Ninguén entendía que lle sucedía. Ao contrario que as súas orgullosas compañeiras, ela prefería permanecer oculta no seu agocho da árbore.

Un día, a súa avoíña, unha das vagalumes con máis experiencia na arte da danza nocturna,  quedou falando con ela.

-Querida neta -  rumoreoulle cariñosamente -  Que che sucede? Nunca queres saír a voar connosco e non sabemos cal é a razón. É moi divertido e dános moita pena que sexas a única que non participe neste marabilloso xogo.

-Dáme moita vergoña, avoíña. Cando vexo a incrible lúa iluminando a noite coa súa brillante luz, síntome insignificante. Xamais poderei compararme con ela - contestou lloriqueando a pequena vagalume.

-Iso non é de todo certo, querida neta - quixo consolala a súa avoa . A lúa non sempre ilumina igual as noites do bosque.

A pequena vagalume puxo cara de estrañeza e non soubo que pensar.

- Non che entendo, avoíña. Que queres dicir?

-A lúa non brilla sempre igual, rapariga. Cando está chea, a súa luz invádeo todo e aclara a noite. Pero cando está a crecer ou minguando, o seu brillo é moito menor. Hai días que a lúa é tan diminuta, que, se non fóra por nós, o bosque parecería un escuro túnel. Eses días, o noso traballo cobra maior importancia porque temos a responsabilidade non só de embelecer o mundo en sombras, senón de servir de guías a todos os animais para que poidan orientarse na escuridade.


Que ben se sentiu a pequena vagalume trala explicación da súa avoa! Agora entendía que aínda que era pequeniña, a súa misión era moi importante para a vida do bosque.  A partir dese día, saíu puntual e rebosante de felicidade a compartir o máxico baile de luz coas súas compañeiras.