CONTOS DE LUNS. I PREMIO DE RELATO DE TERROR. " DAME MEDO"

Nesta ocasión temos cinco contos de luns que foron os premiados no I Premio de Relato de Terror "Dame medo". A nosa noraboa aos cincos premiados e premiadas, polas súas terrorificas historias, e o noso agradecemento a todos e todas os participantes.

TÍTULO: O PESADELO DE PEDRO

AUTORA: AINOHA 3ºB

Había unha vez un neno chamado Pedro que vivía nun pobo chamado a vila do terror. Chamábase así porque enriba dun outerio había un Castelo rodeado de tumbas e de néboa.

Un día Pedro díxolle unha mentira a súa nai para poder ir ao Castelo cos seus amigos.

Díxolle que ía ao parque. Súa nai estaba moi preocupada por el , pois pasaban as horas e Pedro non volvía. El distraeuse, os seus amigos marcharon e Pedro quedou só.

De repento empezou a entrarlle medo, mais ben pánico. Oía voces por todoas partes, vía teas de araña e asustouse moito ao sentir ruidos estranos.

Pechouse nunha habitación, onde había unha Caixa xiante. Mirou dentro e … había sangue e ósos!

Estaba moi, pero moi asustado, saiu da habitación e alguén o colleu e o meteu nunha caixa xigante.

O ruido da caixa ao cerrarse fixo que Pedro se despertara e deuse conta de que todo era un PESADELO!

TÍTULO: O VAMPIRO QUE SAE POLAS NOITES

AUTORA: LIZANHE 4ºA

Un día uns nenos xogaban moi ledos no parque ata que, de repente, atoparon unha nota escrita pegada no chan que dicía:

“Esta noite vai vir o VAMPIRO voando. Cerren todas as portas con chave.”

Os rapaces contárono ao chegar á casa. O pai dun deles dixo: - eso non é certo.

Entón, foron durmir e deixaron as portas e as ventas abertas, sen pechar. Quedou todo aberto.

Cando chegou o VAMPIRO decidíu marchar sen entrar, xa que con sol os vampiros non ven. Entón, o pai dos nenos, que era algo presumido e quería sempre saírse coa súa, díxolles: - Vedes, non pasou nada.

Os rapaces continuaron indo ao parque. Xogaron no escorregadoiro. Antes revisaron todo o parque: o escorregadoiro, o bambán, a tirolina … e non atoparon nada.

Pero ao final miraron dentro dun libro que había nun banco e alí había outra nota. A nota repetía o mesmo que puxera a nota anterior:

“Esta noite vai vir o VAMPIRO voando. Cerren todas as portas con chave”

Cando chegaron á casa o pai recordoulles como o día anterior non pasara nada. Repetiron o mesmo. Durmiron sen pechar as portas. Pero esta vez, o VAMPIRO conseguiu entrar. Acercouse voando ata a habitación dun dos nenos.

O rapaz estaba durmindo, despertou co ruído e botou a correr. Foi avisar ao seu pai e este, colleu unha escopeta e fixo fuxir ao VAMPIRO.

Nunca máis volveu, paero a partir daquela, a familia dorme sempre coas portas e as ventas pechadas. Por se acaso.

TÍTULO: “O EXPERIMENTO 84-B. A ORIXE DE SLENDERMAN”

AUTOR: CARLOS 4ºA

Había unha vez un rapaz moi solitario. Non tiña amigos no colexio, na casa rifaba moito coa súa nai. Era un pouco rebelde.

Un día pasou por un calexón e alí atopouse cun científico algo tolo. Falaron os dous e Uxío, o rapaz, contoulle o que lle pasaba. O científico, que se chamaba Ulises, díxolle a Uxío que non debía malgastar a súa vida. El acababa de descubrir un novo experimento e quería probalo con Uxío.

Era o experimento 84-B.

Pero o experimento saíu mal. Uxío convertiuse nun monstruo: non tiña cara, non necesitaba ollos, nin orellas, nin nariz, nin boca e non necesitaba osíxeno.

Levaba un traxe negro, unha camisa branca e unha garavata vermella. Nacera Sledan.

Ao pouco tempo, saíronlle uns tentáculos na espalda. Acercouse un policía que cando o viu aparecer botou a correr. Sledan non o podía chamar e correu detrás del, pero non puido alcanzalo. Entón, as súas pernas empezaron a alargarse e, por fin, logrou alcanzalo. Entón un dos tentáculos de Sledan atavesou ao policía e morreu.

Cuberto de sangue, Sledan empezou a correr e foi cara ao bosque para agocharse e non matar a ninguén. Ao bosque ían tamén rapaces coas súas bicis.

Para comunicarse con eles Uxío usaba notas, pero si ao final se acercaba a algún deles, os seus tentáculos o mataban.

Dende entón vive no bosque aillado de todos. Ninguén se atreve a pasar por alí, por si se atopan con el.

Esta é a orixe da lenda de Sledan. Ata que alguén o volva a convertir en Uxío.

TÍULO: “O ASUSTADOR ASUSTADO”

AUTOR: IKER 4ºB

Unha vez unha nai viuva díxolle ao seu fillo:

-Vou facer un recado, non lle abras a ninguén.

-Vale, non lle abro a ninguén. Pero , e a ti? – dixo o fillo.

-Tranquilo, levo chaves – díxolle a nai.

E o neno quedou só.

Cando o neno notou que a súa nai voltaba, agachouse no armario para darlle un susto.

A nai asustouse moito e púxose a buscar ao seu fillo.

Mentres no armario, cando o neno ía saír, caeu para atrás e quedouse durmido.

Soñou que era tragado por unas cousas viscosas, ademáis os pantalóns eran serpes de dúas cabezas, os xerseis gruñían coma zombis sen cabeza, e que os gorros eran as cabezas dos zombis que se movían arredor del cunha risa malvada.

Cando de súpeto espertou, estaba nunha cama coa súa nai.

A súa nai muiñoulle:

-Que susto me deches! Que facías metido nun armario?

-Sintoo moito, quería darche un susto, e non sei que me pasou – respondeu o neno.

-Soñaches algo mentres durmías? – preguntou a nai.

- Si, pero eran cousas moi arrepiantes, que é mellor esquecer.

E o neno deulle unha forte aperta á nai.

Desde entón, non voltou a esconderse no armario, e cando ten que coller roupa no armario abre as portas de par en par e prende a luz que a nai colocou dentro.

TITULO: OS DOUS VALS

AUTOR: NICOLAS 4ºB

Fai moito tempo nunha casiña vivían tres nenos chamados, Andrea, Nicolás e Xaquín. Vivían nun val de flores moi bonitas e ao carón daquel val había outro que, no que todo o mundo que entraba non regresaba.

Seu veciño, que se chamaba Xosé e era moi sabio, dicía que naquel val había un cemiterio no que moraban zombis e que estaba vixíado por un home que tiña a cabeza de cabaza , e moi mal xenio. Tamén vivía nunha cova moi escura un dragón moi, moi malvado.

Un día soleado, os nenos saíron a xogar coa súa pelota, cando xa estaba escurecendo, se lles escapou a pelota para o outro val.

Os nenos comenzaron a discutir quen ía a buscala e ao final decidiron ir os tres xuntos.

Ao chegar ao outro val viron que a pelota estaba diante da cova do dragón e para chegar tiñan que atravesar o cemiterio e o bosque cheo de pantasmas.

Entraron no cemiterio e déronse conta de que das tumbas saían os zombis.

Os nenos comezaron a tremer de medo e de súpeto, Nicolás atopou unha espada no chan. Colleuna e comezou a loitar contra os zombis e logo poideron saír e adentraronse no bosque.

Interpúxose no seu camino o home con cabeza de cabaza.

-Ja, Ja, Ja! A onde iran estes nenos? – dixo o home cabaza.

-Imos buscar a nosa pelota – dixeron os nenos.

-Para poder pasar teredes que adivinar esta adiviña. Ja, Ja, Ja – dixo o home cabaza.

É colorado,

Non toma café,

E sempre toma té.

Os nenos puxéronse a pensar … e Xaquín comenzou a dicir:

-Seino, seino! É tomate!- dixo.

-Sodes uns rapcaces moi listos, terei que deixarvos pasar, pero tede coidado co dragón – dixo o home cabaza.

Despois, estaban moi ledos porque saíran do bosque e intentaron coller a pelota sen espertar ao dragón. Pero de súpeto o dragón espertou, e os nenos comezaron outra vez a tremer de medo.

O dragón díxolles que non tiveran medo porque en verdade, era un pobre campesiño , ao cal unha meiga lanzáralle un feitizo.

Para romper o feitizo tiñan que darlle un bico ao dragón. Andrea moi valente deulle o bico e entón o dragón transformouse nun campesiño. Despedíronse del, colleron a pelota, e marcharon para a súa casa.

E déronse conta de que ao romper o feitizo desapareceron os zombis, as pantasmas e o home cabaza.

E foron felices para sempre.