MULLERES QUE FAN HISTORIA

Verónica Boquete,  Fenda (Santiago de Compostela, 1987), é unha das mellores futbolista españolas, que xoga desde xullo no París Saint-Germain, pide que se cren referentes femininos para as mozas que queiran ser futbolistas e eloxia a honestidade do balompé feminino respecto ao masculino.

Nunha entrevista desde o apracible centro de adestramento de Bougival --ao oeste de París--, di que a súa ambición é axudar a que o PSG sexa "o mellor" de Europa, ve á súa selección española competindo coas grandes "nun par de anos" e revela que no futuro quere ser adestradora.

Pregunta. Con Francia, xa son seis os campionatos nos que xogaches (España, Estados Unidos, Suecia, Alemaña e Rusia). E empezaches ben. Oito partidos e catro goles de momento.

Resposta. Non está mal, aínda que a miña especialidade sexa crear xogo. O meu adestrador ( Patrice Lair) quere que marque máis goles. Pídeme que xute máis, que sexa máis egoísta. Aquí gozo máis no campo, gústanos ter o balón, atacar. En Alemaña era un estilo máis defensivo. 

P. Estabas no Bayern de Múnic e antes no FFC Frankfurt, cos que gañaches a Bundesliga e a liga de Campións, respectivamente que che atraeu do PSG?

R. Necesitaba un estímulo. O PSG aínda non gañou algo importante, é un proxecto que se está facendo e quero axudar a que o club sexa o máis grande de Europa. Vivir unha liga diferente tamén me enriquece como xogadora e como a futura adestradora que quero ser.

P. A selección feminina de España está preparada para dar o salto de calidade que lle falta? 

R. A partir de agora, España estará sempre en grandes torneos internacionais (...) O fútbol feminino español está no mellor momento da súa historia. Hai cada vez máis talento, máis apoio, nun par de anos poderemos compararnos coas grandes potencias como Suecia, Alemaña, Francia ou Inglaterra.

P. Que lle pode atraer a un espectador para achegarse a ver un partido de fútbol feminino?

R. Hai un gran descoñecemento do nivel do fútbol feminino. Nun partido entre equipos bos o nivel técnico e táctico é alto, aínda que haxa unha diferenza física [con respecto ao masculino] porque o home é máis forte. O feminino é ademais un fútbol máis puro, non se ve a xente simulando labazadas, dores que non teñen e faltas que non son. 

P. Xogadoras de elite como ti ou a brasileira Marta (cinco veces gañadora do Balón de Ouro) denunciastes o machismo contra as mozas que queren dedicarse ao fútbol. Cando vai cambiar esta situación?

R. Non é fácil. Necesitas cambiar a mentalidade de varias xeracións. Nos países nórdicos lévannos moitos anos de adianto respecto dos países latinos, que están marcados polo machismo.

P. Considéraste ben paga? 

R. Estamos moi mal pagas se o comparas co fútbol masculino. Hai unha diferenza de moitísimos ceros. Aínda que que quede claro que sinto unha privilexiada, porque coñezo a situación doutras xogadores. Vivo soamente do fútbol e vivo ben.

P. Co traballo tan absorbente que tes, pensas en ser nai?

R. En Estados Unidos as xogadores da selección teñen un, dous ou tres fillos. Teñen as axudas necesarias para seguir a súa carreira. Se pensara en ser nai, tería que deixar a miña carreira. Non me vai a quitar as ganas, pero atrasarao.

P. Que ídolos tiveches?

R. Desafortunadamente, todos os meus modelos foron masculinos. Cando crecía non había referentes femininos. Entre as mozas, o maior era Marta, a brasileira, coa que acabei xogando en Suecia e da que son amiga. As nenas teñen que soñar ser como Marta ou como as xogadores que estamos agora. Non teñen que querer ser Messi ou Cristiano Ronaldo porque esa non é a realidade.