Nun mundo no que as lámpadas brillan segundo o seu estado emocional, este rapaz séntese perdido coa súa lámpada apagada, mais ás veces, só depende de que saibamos encontrar a nosa propia luz, esa que todas as persoas temos.
Hoxe, temos nesta entrada outro dos relatos gañadores do IX CONCURSO DE RELATOS "DAME MEDO". O de Zoe de 6º A.
Que o desfrutedes!!!
Moitos parabéns, Zoe!!!
A SANTA COMPAÑA
Marta, por moito que lle dixeran que non é real, ela segue pensando que ten razón, que a Santa Compaña existe.
Un trinta e un de outubro, Marta, unha rapaza, vai cos seus amigos a pedir caramelos pola tarde, segundo ela, leva un disfraz da Santa Compaña e, como de costume, os seus amigos ríanse das súas teorías sobre a existencia dos espíritos, tamén o seu irmá Hugo é dos que ríe esa ocorrencia de Marta.
Cando chegaron os dous á casa, deitáronse. Preto da media noite, Marta levántase ao escoitar un ruído, e vai investigar. Cando chega ao cuarto do seu irmán, non o ve. Asustada, chama ao seu pai e a súa mai, que tamén empezaron a buscalo.
Chegaron ao bosque, xusto cando era a media noite. Foron a unha casa abandonada e empezaron a ver espíritos guiados por Hugo, cunha cruz na man. Asustados, volveron para casa de novo.
Ao día seguinte, a familia foi á policía e dixeron que Hugo non estaba. O buscaron... foi atopado morto cunha cruz no peito.
Aquí vos deixamos unha proposta de rap, para aprender a letra e facer unha coreografía. Coa letra deste rap de Danay Suárez, Yo aprendí, podedes expresar co voso corpo o seu significado.
Yo aprendí que la mayoría de las veces
Las cosas no son lo que parecen
Que somos una especie que se especializa en mentir
Para así construir un porvenir con mentiras
Cuenta cuantas veces hacemos desaparecer
Con solo una frase lo que no quisiéramos perder
Se nos va la vida, vamos dejando correr
El tren con el amor que sólo pasa una vez
Yo aprendí a no burlarme de nadie con arrogancia
Porque yo no sé cuáles serán mis circunstancias
Y la elegancia, sólo es cosa de ego
La ropa con la que mejor me veo es la del alma
Yo aprendí que la calma es buena consejera
A la hora de tomar decisiones certeras
Que yo no soy la más lista
Pero con el oportunista debo ser una fiera
Yo sé que uno se puede equivocar
Como un ser humano normal
Que tiene mucho valor que te perdonen
Pero más perdonar
Que no se puede pisotear la palabra
Pisotear la moral
Que el amor no basta cuando el respeto no alcanza
Es como arar en el mar
No soy mejor que nadie, nadie es mejor que yo
Aunque yo no entienda como todos quieren parecerse
Como la gente se clona pierde su propia voz
Y no saben hacia dónde caminar al levantarse
Yo aprendí que querer saber todo lo que piensan
Con respecto a mí, es ser mi amenaza
Es abrirle la puerta a la envidia y
Decirle: Cómo está señora?, entre, está en su casa!
Que pasan las cosas
Pero los errores pesan, porque luego se arrastran
Porque luego te aplastan como cadenas del alma
Yo sé como se extraña a un hermano cuando te hace falta
Yo sé a veces, el que más sufre, el que más te ama
Yo sé que tendré otras madrugadas donde no tengo ni almohada
Ya yo comprendí que la vida es linda pero no es un cuento de hadas
A través desta representación do conto "La Bella y la bestia", imos reflexionar sobre os mitos do amor romántico. Este é só un dos contos, hai moitos máis, que nos fixeron crer na existencia de principes azúis (que xa sabedes que non existen). Pero eses contos crearon estereotipos que fixeron e están a facer moito dano.
Cada semana iremos colgando un dos relatos gañadores do noso Concurso de relatos "Dame medo".
Moitas grazas a todas e todos os que participáchedes no concurso, foi moi difícil para o xurado a escolla. Pero o vindeiro ano contamos coa vosa sempre creativa e xenerosa participación.
Esta semana o de Óscar Domínguez Senín de 6ºB, co título...
PECHA AS PORTAS
Érase unha vez un home que traballaba de vixiante nocturno nun parque de boas. Chamábase Afalopio e tiña que estar nunha sala de vixiancia, dende as 12 ata as 6 da mañá. Ata que un día pasou algo...
Era un día calquera de traballo, foi á sala e púxose co teléfono a xogar e ver vídeos. Quedouse durmido ata que escoitou algo moi forte, mirou as cámaras e notou que faltaba o animatrónico. Mirou todas as cámaras e comprobou que o animatrónico estaba detrás del.
Saiu correndo e escondeuse no baño. De súpeto, escoitouse un ruído e revisou cada rincón, mais non atopou nada. Saiu pensando que o animatrónico xa non estaba, pero... apareceu outra vez por detrás del.
O home correu e agachouse na sala de vixiancia. Pechou e reforzou todo e logo, relaxouse. Pasou un tempo, e el xa case esquecera o acontecido, mais de súpeto un brazo...zas... o animatrónico colleu ao home polo pescozo e o ía comer, pero el foi rápido e sacou a escopeta e... PUM PUM PUM, disparoulle tres veces na cabeza, burlándose do animatrónico.
Sentouse na cadeira para descansar, pero... CRACK, ese foi o son do pescozo do home.
Á mañá seguinte, a policía estaba intentando averiguar que pasou, mais nunca o descubriron.
Seguimos a celebrar o magosto, coñecendo un pouco da súa historia.O Magosto é unha festa tradicional tan arraigada na cultura popular galega como as colleitas e a árbore responsable da mesma. Os castiñeiros forman parte esencial da paisaxe galega desde hai moitos séculos. Galicia debe os seus castiñeiros aos romanos, que trouxeron unhas variedades de árbore máis produtivas que as autóctonas que se estenderon rapidamente pola rexión. Durante os séculos seguintes, a castaña adquire gran protagonismo no ciclo vital e económico das terras. Aproveitados ao máximo, desde a madeira da árbore, até o seu froito e os seus refugallos, esixíase a plantación de soutos nas terras e moitas rendas ou parte delas cobrábanse en castañas, tamén coñecidas como 'o pan dos pobres. Mais, agora, é un manxar que se goza en todas as xuntanzas e vai, case sempre, unido a unha celebración de comunidade.
O 3 de novembro de 1928, nacía o escritor galego Xosé Neira Vilas, autor dun dos libros máis coñecidos para todos e todas as lectoras en lingua galega.
Este libro ten un dos comezos máis fermosos da nosa literatura e titúlase, Memorias dun neno labrego.
Comeza así...
Eu son Balbino. Un rapaz de aldea. coma quen di, un
ninguén. E ademais, pobre. Porque da aldea
tamén é Manolito, e non hai quen lle tusa, a
pesar do que lle aconteceu por causa miña.No verán ando descalzo. O po quente dos ca-
miños faime alancar. Magóanme as areas e
nunca falta algunha brocha para espetárseme
nos pés. Érgome con noite pecha, ás dúas ou
tres da mañá, para ir co gando, restrebar ou
xuntar monllos. Cando amañece xa me doe o
lombo e as pernas. Pero o día comeza. Sede,
sol, moxardos.
No inverno, frío. Ganas de estar arreo ó pé do
lume. Muíños apeados. Faladurías de neves e
lobos. Os brazos son coma espeteiras para
encolgar farrapos. Murnas, fridas, dedos sen
tentos.
!Que saben disto os nenos da vila!
Eles ignoran o que eu penso mentres boto ó
corpo un gurrucho de caldo con broa. Ou o que
sinto cando estou no monte pingando, atereci-
do, vendo por entre a chuvia un fantasma bre-
temoso en cada árbore.
A aldea é unha mestura de lama e fume, onde
os cans ouvean e a xente morre «cando está
da man de Deus», como di a madriña. Os rapa-
ces somos tristes. Enredamos, corremos tras
dos foguetes e ata rimos, pero somos tristes.
Temo a probreza e os trafegos da terra aniña-
dos nos ollos.
Eu quixera andar mundo. Ir por mares e terrras
que non coñezo. Nacín e crieime na aldea pero
agora síntoa pequena, estreita. Coma se vivise
nun cortizo. Teño pensamentos que non lle podo
contar a ninguén. Algúns non me entenderían
e outros chamaríanme tolo. Por iso escribo.
Hoxe imos escribir a nosa biblioteca escolar co marabilloso conta contos que fixeron as compañeiras de EI, para todos os nenos e nenas deste nivel.
Moitas grazas por facer que a mañá do venres fose así de fermosa, e todas cantando ... non vin vella, nin velliña, nin vellón... corre corre cabaciña... corre corre cabazón!
Moitos parabéns e esperando xa o vindeiro conto!!!
A felicidade é unha das emocións que máis nos gusta desfrutar e compartir. Por iso, como di esta canción, Don't worry be happy! Non sempre hai que preocuparse, ás veces compartir a felicidade fai que todas nos encontremos ben.
