O luns foi o Día das Bibliotecas, o lugar no que habitan máis mundos e seres que nos levan por camiños e aventuras que, quizais, só a través dos libros poderemos descubrir.
Para celebralo a escritora galega, Ledicia Costas, escribiu este fermoso texto.
Un vagalume é unha illa diminuta extraviada na noite máis
densa. Cen vagalumes, unha constelación misteriosa que marca o rumbo cara a
outros universos. Así, con esa estratexia de luz, organízanse os libros que
moran nas bibliotecas. Son aloumiños fosforescentes que incendian os soños e
recompoñen os corazóns grises ata facelos recobrar o seu vermello brillante.
Calquera individuo que padeza a síndrome do corazón gris, debería poñerse en
mans dun experto e visitar unha biblioteca.
Para escribir un libro, ademais de facer
malabarismos coas palabras hai que ser unha desvergonzada ou un tolo. Un
atrevido, unha excéntrica descontrolada! Levar un calcetín de lunares, outro de
raias e os pelos de punta. Unha crista como as das cacatúas sería un peiteado
ben interesante para un escritor. Só as mentes máis disparatadas son aptas para
escribir libros. Mais para custodialos non chega con ter un desaxuste nos
cables cerebrais. É indispensable ser de fóra. Un extraterrestre. As
bibliotecas albergan seres con antenas xiratorias, cerebros milliométricos que
memorizan títulos rebuscados, rimbombantes, campanudos. As persoas que
custodian os libros sempre me pareceron criaturas singulares. Están dotadas de
extremidades retráctiles que estiran e estiran ata alcanzar aquel volume ao que
semellaba imposible acceder. E logo, coma se nada, recompóñense e todo volve á
súa posición natural. Semellan seres humanos, mais a pouco que os observes,
percibirás que non son de aquí. Unha das cousas que máis me fascina é o seu cerebro.
Parécenme tan listos! Os libros fabrican pensamentos. Pasar tantas horas dentro
dunha factoría de ideas é bo para ter un corazón vermello e brillante e unha
cabeza chea de plans fantásticos.
Alguén me contou que o 24 de outubro é o
Día das Bibliotecas. Sería xenial montar unha festa con confeti e pompas de
xabón. Unha cousa grande. A min encantaríame vestirme para tal ocasión coma o
personaxe dalgún libro, sentar na mesa dunha biblioteca da cidade onde vivo, e
agardar a que viñesen visitarme. Nas bibliotecas podes ser quen ti queiras.
Desde Mary Poppins ata Matilda. Atreyu, Drácula e ata Pippilotta Viktualia
Rullgardina Krusmynta Efraimsdotter Långstrump. Podes poñer botas de pelo,
plumas, zancos e sombreiros. Sombreiros! Iso é! Imaxino a unha pequena lectora
achegándose a min discretamente, engaiolada polas cores e formas do meu chapeu:
—Sombrereira tola, que festa tan
marabillosa! Sería tan amable de servirme unha taza de té?
Eu serviríalla con moito gusto, poñendo
cara de muller refinada, e logo as dúas faríamos a un tempo ruído ao tragar.
Soaría algo así como glup glup glup. E antes de que nos dese tempo de botarnos
a rir de xeito desenfreado, aparecería o bibliotecario, como xurdido da nada,
que para iso posúen a facultade de materializarse diante de ti no momento máis
inoportuno, e nos advertiría de que as bibliotecas non son lugares aptos para
ir merendar. Hai que recoñecer que son únicos custodiando tesouros.
Extraterrestres co corazón vermello e brillante. Que cousa tan fantástica.
Feliz Día das Bibliotecas!”
